Het tweede trimester is doorgaans het beste trimester van de zwangerschap. Kwaaltjes worden over het algemeen minder en de buik is nog niet zo groot dat ‘ie heel erg in de weg zit. En er gebeurde een hoop in het tweede trimester. De 20 weken echo, de geslachtsbepaling, we besloten de naam. Na het uitgebreide verslag van mijn ervaring in het eerste trimester neem ik je weer mee in de volgende drie magische maanden.
Zwanger van mijn derde: het tweede trimester
Het tweede trimester heeft het vooruitzicht dat de kwaaltjes steeds minder worden. Nou weet ik van de eerdere zwangerschappen dat die verbetering er bij mij niet meteen vanaf week 14 is. Of week 15, of week 16 … Maar deze keer vond ik het wel heel lang duren tot ik verbetering merkte in mijn energie. De typische kwalen van het eerste trimester, zoals misselijkheid en pijnlijke borsten, werden wel al snel minder gelukkig. De vermoeidheid bleef echt heel lang. Dat is denk ik ook wel logisch vanwege de burn-out klachten waar ik ondertussen ook aan werkte. Ik denk dat ik me pas rond week 21 echt pas energieker voelde. Ondanks de vermoeidheid heb ik wel genoten van bepaalde mijlpalen in deze zwangerschap.
Prenatale screenings
Tegenwoordig kun je kiezen voor een 13 weken echo, een soort voorloper op de 20 weken echo. Wij besloten dat niet te doen. Ik weet van mezelf dat ik enorm veel stress om de gezondheid van de baby kan hebben, zoals ik in de eerdere zwangerschappen heb ervaren. En voor ons was het een afweging van welke informatie zou het kunnen brengen waar we op dat moment ook echt iets mee konden. De 13 weken echo is nog in een proeffase. Soms las ik berichten over dat er misschien een afwijking gezien werd, dat men nader onderzoek moest ondergaan en dat eigenlijk tegen de 20 weken bleek dat er toch niets mis was met de baby. Dat zou ik enorm slecht trekken.
Het is natuurlijk een hele persoonlijke afweging die we gemaakt hebben om de 13 weken echo niet te laten doen. Want de voordelen, waarbij je al vroeg voorbereid wordt op een eventuele afwijking, die zie ik heus ook wel. Maar ik deed het dus niet. Evenmin heb ik de NIPT test laten uitvoeren. Daar heb ik bij de vorige zwangerschappen ook niet voor gekozen. Eigenlijk om dezelfde reden als dat de spanning en stress me meer kwaad zou doen dan de uitslag op dat moment.
Een jongetje of meisje?
Deze keer twijfelde ik heel erg of ik het geslacht van de baby al tijdens de zwangerschap wilde weten. Bij Mats wisten we het rond 15 weken en deelden we het ook met iedereen. Ik had vooraf ook een sterk gevoel dat het een jongetje zou zijn. Bij de zwangerschap van Sem wisten Remco en ik het geslacht wel, maar hielden we het voor onszelf. Toen had ik geen sterk voorgevoel. Remco wist deze derde zwangerschap ook zeker dat hij het geslacht wilde weten en was super nieuwsgierig. Daardoor werd ik het ook. We waren beiden behoorlijk overtuigd van een meisje deze keer…
In Bij Echobaby in Lommel in België kun je al een geslachtsbepaling doen met 13 weken en 2 dagen zwangerschap. Voor ons is dat ongeveer een uurtje rijden. We hadden een afspraak op de dag dat ik precies 14 weken zwanger was. De heenrit was ik super zenuwachtig geworden. Geen idee waarom, want natuurlijk wensten we vooral een gezond kindje. Maar toch, na twee jongens, zou er dan nu een meisje komen? We kwamen aan en ik nam plaats op de bank. De echoscopiste ging meteen aan de slag met een dot gel op mijn buik. In het eerste beeld dat ik zag, zag ik een baby met de armen onder zijn hoofd. “Ik zie het al, dit moet een jongen zijn!”, riep ik enthousiast. Ik vond het zo’n typische houding.
De baby liet het geslacht echter niet makkelijk zien. Ik kon springen, dansen, op mijn hoofd staan… Uiteindelijk na een half uur kon de echoscopiste tussen de beentjes kijken. En ja hoor! Een jongen!
Tegenwoordig lees je steeds meer over teleurstelling over geslacht, gender disappointment. Dat heb ik niet gehad. In de auto op de terugweg moesten Remco en ik wel even bijschakelen. Niet omdat het tegenviel, maar omdat het anders was dan we vooraf dachten. Geen Barbies en My Little Pony’s in ons huis, wel heel veel voetballen en dino’s!
De 20 weken echo
De 20 weken echo is natuurlijk ook een vorm van prenatale screening. Deze wilde ik wel uit laten voeren, net als in de eerdere zwangerschappen. Ik vond het altijd al een hele spannende echo. Je hoopt dan toch vurig dat alles helemaal oké is. Dat geluk heb ik twee keer gehad. Zou het geluk en moeder natuur ons het nog een derde keer gunnen?
De nachten ervoor deed ik nauwelijks een oog dicht. Ik was immers al 40, ik was bekend met de verhoogde risico’s die een hogere leeftijd van een zwangere met zich mee brengt. En een derde kindje, zou het nogmaals allemaal goed gaan? Vanuit de vorige zwangerschappen heb ik hele fijne ervaringen met een bepaalde echoscopiste. Ze neemt duidelijk de tijd en ziet de emotie en geeft daar ook ruimte aan. De 20 weken echo was deze keer ook weer bij haar en dat stemde me gunstig.
Waar onze baby bij de geslachtsbepaling vooral verstoppertje wilde spelen, liet hij zich nu goed en duidelijk zien. Alles werd bekeken, gecheckt, gemeten. Ondertussen kletsten we wat over haar vakantie in Sevilla. Een onderwerp dat normaliter mijn aandacht zo zou hebben. Maar nu dacht ik alleen maar “zeg nou dat alles goed is… ” En dat zei ze gelukkig. Geen enkele op- of aanmerking, een perfecte baby. Wat een opluchting! Van alle blije en fijne momenten in deze zwangerschap van de derde was dit moment voor mij toch wel het moment dat ik een fles champagne had willen opentrekken. Wel alcoholvrij natuurlijk!
En de naam is …
Nee, dat ga ik natuurlijk niet verklappen! Maar de naam hebben we wel in het tweede trimester kunnen beklinken. Er zijn veel keuzes die Remco blind aan mij over laat. Zoals de kleur van de babykamer, het thema ervan, de kleertjes, enzovoorts. Maar de naam, daar hebben we beide vetorecht op. En we kwamen er niet heel makkelijk uit. Was de baby een meisje, dan hadden we al vrij snel de naam. Maar nu het weer een jongen blijkt te zijn, moesten we opnieuw gaan denken.
Bij de naam “Mats” voelden Remco en ik beiden een eureka moment. De naam “Sem” is meer in onderhandeling tot stand gekomen. Hoe zou het deze keer gaan… We waren deze zomer op vakantie in Hongarije en daarna zou de 20 weken echo plaats vinden. Ik weet niet waarom, maar ik vond dat dat de uiterste datum was waarop we de naam hadden moeten besluiten. Dus in Hongarije ging het bijna over niets anders. “Pietje?”, “Nee, gatver! Zin in een ijsje?” en dan een uur later “Karel?”, “Vind ik ook niks, zullen we gaan zwemmen?”. En zo gingen de namen twee weken lang heen en weer. Dit zijn overigens fictieve namen, omdat ik de uiteindelijke naam graag geheim hou. Maar ja, we hebben er een! En we zijn er beide enthousiast over.
Hallo tweede trimester!
Ik vertelde eerder al dat de kwaaltjes langzaam maar zeker weg trokken en de energie meer en meer terug kwam. Dat ik meer energie ging ervaren, had ook te maken met de goede balans die ik gevonden had in werk en privé en in alle dingen die privé dan inhouden. Kinderen, huishouden, sociaal leven. Ik had een modus in alles gevonden die voor mij werkte en dat was heel fijn. Zo kon ik nog meer genieten van de zwangerschap en dat deed ik ook steeds meer.
Het verschil met de eerdere zwangerschappen voor mij is dat ik me nu meer over kan geven aan wat is. En daarmee bedoel ik, langer dan een half uur wandelen wordt echt onprettig. Jammer dan, dan doe ik dat niet. Ik breng graag tijd door met de kinderen, maar een uurtje rust voor mezelf doet me zo goed… dus daar kies ik dan voor. En zonder schuldgevoel dat ik er dan niet voor de kinderen ben en ze aan een ander overlaat. Ik heb de lat met alles “dat moet” lager gelegd en voel me daar prettig bij.
Mijn buik groeide dit tweede trimester goed door. Alle controles waren ook steeds prima in orde en ik merkte dat ik me ook steeds zekerder en fijner ging voelen. Waar ik me in de vorige zwangerschappen nog wel eens dik voelde, heb ik deze keer kleding gekocht om mijn buik extra te accentueren. Ik laat maar al te graag zien dat ik zwanger ben! Het is ook maar tijdelijk dat ik zo lekker ontspannen met mijn buik uit kan lopen, want normaliter ben ik juist heel onzeker over mijn buik. En nu dus niet.
Zo hobbel ik dus lekker door naar het derde trimester!