Bevallingsverhaal: een fantastische ervaring met een geplande keizersnede (gentle sectio)

3,7K

Symbolischer kan het haast niet, mijn bevallingsverhaal met je delen in de laatste week van mijn zwangerschapsverlof voordat ik weer volledig ga werken. Vandaag exact vier maanden geleden werd mijn tweede zoontje Sem geboren met een geplande keizersnede. Ik vond het rete spannend, maar vooral een onwijs mooie, liefdevolle en warme ervaring. En ik kijk er heel positief op terug. Dit positieve bevallingsverhaal deel ik dan ook graag. Want ondanks dat een keizersnede waarschijnlijk niet is waar je op hoopt, kan het gelukkig wel een prachtige ervaring zijn.

Bevallingsverhaal: een geplande keizersnede (gentle sectio)

Vanaf het moment dat ik zwanger was van Sem wist ik al dat het medische advies een geplande keizersnede zou zijn. Ik besloot eigenlijk meteen dat ik dat advies ook wilde opvolgen. Dat vond ik wel erg spannend. Een keizersnede is een flinke buikoperatie. Het herstel staat bekend als lang en pittig. En ik zou mijn oudste wekenlang niet kunnen tillen. Maar voor mij voelde het als de beste start die ik Sem zou kunnen geven in plaats van een vaginale bevalling, vanwege de risico’s die er bij mij zijn. Gelukkig kon ik me er nog wekenlang op voorbereiden. Mijn overwegingen voor deze keuze door mijn vorige bevallingsverhaal en tips over de voorbereiding op een keizersnede deelde ik in deze blog met je. Nu vertel ik je het bevallingsverhaal van de geboorte van Sem via een keizersnede (gentle sectio).

Kleine waarschuwing: Het is een long read. Ik vertel je het hele bevallingsverhaal, precies zoals ik het ervaren heb. Zoals ik al aangaf, mijn bevallingsverhaal is positief. Ik realiseer me en weet ook dat helaas niet iedereen een positief bevallingsverhaal heeft.

Bevallingsverhaal: maandag 30 november 5.30 uur

De wekker gaat. Ik heb amper geslapen. Teveel zenuwen. Teveel gedachten die door mijn hoofd vlogen. “Doe ik er wel goed aan?” “Is het de juiste beslissing?” “Ik ben nu 39 weken en 1 dag, had ik misschien toch een iets latere datum moeten kiezen en de baby nog wat langer veilig in mijn buik moeten dragen?” Ondanks de vermoeidheid na een korte nacht ben ik toch meteen klaar wakker. Ik had gedacht dat ik het enthousiasme zou voelen net zoals wanneer je vroeg uit bed moet om op vakantie te gaan. Vandaag ga ik ten slotte eindelijk mijn lieve baby in mijn armen vasthouden. Maar het enthousiasme is er niet. Ik voel me een beetje misselijk. Waarschijnlijk zijn dat de zenuwen. Maar nuchter moeten blijven en niet mogen ontbijten helpt dan ook niet echt mee.

Ik geef Remco een kus en stap uit bed om me aan te kleden. De kleding heb ik al klaar gelegd bij mijn vluchtkoffer. Make up mag ik niet op en eten mag niet, dus ik poets mijn tanden en dan ben ik eigenlijk al klaar om te gaan. De klok vertelt me dat het 5.50 uur is. Remco heeft gedouched en kleedt zich aan, terwijl ik op de rand van het bed zit. Het verhoogde bed met klossen eronder. Dat zal ik straks niet meer missen, want ik moet mezelf ongeveer lanceren om erin te komen. Gek om te bedenken dat ik de volgende keer op de bedrand zit met een baby.

Liefdevol aai ik mijn buik. Ik voel de baby bewegen en reageren op mijn aanrakingen. Dit zijn de laatste momenten van een zwangere buik, van deze baby veilig in mijn buik. Dit beseffen vind ik zo gek! Ergens moet ik de neiging onderdrukken om terug in bed te kruipen. Nog even wil ik langer zwanger zijn. Ik ben nog niet toe aan mijn volgende bevallingsverhaal. Of om bij Mats te gaan kijken. Ik weet dat ik hem vanwege het herstel van de keizersnede een aantal weken niet zal kunnen tillen en dat doet mijn hart nu al pijn. Het liefst geef ik hem nu nog een extra dikke knuffel. Maar beter van niet, want dan wordt hij wakker en ziet hij dat we weg gaan. En dan wordt het voor mij alleen maar moeilijker om te gaan.

6.15 uur: naar het ziekenhuis

Voor de laatste keer maak ik een buikfoto in de spiegel op de overloop. Ik loop zachtjes naar beneden en waggel een beetje door de woonkamer. De zenuwen beginnen weer sterker terug te komen. Dus rust om even te gaan zitten heb ik niet. Gedachten zoals “Zal het wel goed gaan?” en vooral “Gaat dit geboorteverhaal positief zijn?” vliegen door mijn hoofd, hopende op een betere ervaring dan mijn eerste bevalling.

Dan hoor ik geklop op het raam van de woonkamer. Mijn tante is er. Zij gaat vandaag op Mats passen, dus die is in goede handen. “Heb je er zin in?” vraagt ze. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen. “Nee” zeg ik “totaal niet.” Ik ben zo gespannen! Ik sta achter mijn beslissing voor de keizersnede via een gentle sectio, maar ik ben zo zenuwachtig. En eigenlijk ook wel een beetje bang. Ik haat naalden. Nog nooit eerder heb ik een operatie gehad. Er is geen tijd voor een uitgebreid gesprek met haar. Remco geeft mij mijn jas aan en we gaan.

Buiten is het verschrikkelijk koud. Het lijkt wel rond het vriespunt, terwijl de afgelopen dagen nog wel redelijke temperaturen hadden. “Perfect om de komende dagen lekker warm binnen te moeten blijven” denk ik. Het ziekenhuis is nog geen tien minuten rijden.

6.25 uur: ontvangst op de kraamafdeling

Om half 7 moet ik me op de kraamafdeling van het ziekenhuis melden en we zijn iets te vroeg. Dat maakt helemaal niet uit, vertelt de verpleegster. Er zijn een aantal voorbereidende handelingen die moeten gebeuren en daar hebben ze nu wat meer tijd voor. Want om 8.00 uur sta ik gepland voor de keizersnede, dus alles zal vanaf nu een beetje aan een lopende band gaan gebeuren om op tijd gereed te zijn.

De voorbereiding voor de keizersnede doet de verpleging in de kamer op de kraamafdeling waar ik de komende dagen zal verblijven. Als eerste binden ze een band om mijn buik om de hartslag van de baby te volgen. Ze laten Remco en mij even alleen terwijl de monitor de hartslag vastlegt. Ik geniet van het geluid van de hartslag van mijn kleintje en van de laatste keer het voelen van bewegingen in mijn buik.

Daarna komt de verpleegster en ze geeft me een operatieshirt om aan te trekken en een buideltop. De top is bedoeld om straks de baby op mijn borst in te plaatsen. Ik weet nu al dat ik mijn baby vervolgens nooit meer los wil laten. Tranen stromen opnieuw over mijn wangen. Deze keer ontstaan ze door een mengeling van zenuwen en ook blijdschap. Het gaat vandaag echt gebeuren. Vandaag ga ik mijn tweede kindje in mijn armen houden. Wat kijk ik daar ook naar uit!

Dan moet de katheter gezet worden. Dat is iets waar ik van alle stappen in de keizersnede het meest tegenop kijk. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar het lijkt me gewoon heel naar dat er een buisje naar binnen gaat. Maar het zal moeten. Remco kriebelt mijn haar en masseert mijn hoofd. Dat hebben we afgesproken. Dat is voor mij de manier om te ontspannen. Samen met een verpleegster in opleiding zet de verpleegster de katheter. Het voelt vervelend, maar niet pijnlijk. Eigenlijk… valt het best mee. Nou, als dit het ergste was, dan kan ik de rest van de keizersnede ook wel aan, denk ik.

Vervolgens moet een infuus geplaatst worden. Ik haat naalden en ook hier zag ik wel tegenop. Auw, de verpleegster in opleiding prikt niet goed. De andere verpleegster ziet mijn gezicht en zegt dat ze het niet nog een keer proberen. Ze gaan het overlaten aan de verpleging op de voorbereidingskamer. Die prikken veel vaker. Ik opper nog een keer halfslachtig dat ze het nogmaals mogen proberen, maar eigenlijk ben ik blij dat ze het aan een ander over laten. Want het was niet fijn en mijn hand wordt blauw. Mijn haar is door het ontspannen kriebelen door Remco inmiddels wel veranderd in een vogelnestje.

7.15 uur: wisseling van de wacht

De verpleegsters nemen afscheid en de nieuwe ploeg komt binnen. Een mannelijke verpleger. Ik ben verrast en als je me het vooraf had verteld, dan zou ik gezegd hebben liever begeleid te worden door een vrouw. Bevallen is toch wel erg vrouwelijk. Maar de man kijkt me aan en ik voel meteen, ik ben in goede handen. Hij breekt het ijs door grapjes te maken.

Opeens bedenk ik nog dingen die ik niet weet. Waar blijft het vruchtwater bijvoorbeeld? De verpleger vertrekt dat het weggezogen wordt, anders wordt iedereen nat. Braaf beantwoordt hij alle andere gekke vragen die ineens in me opborrelen.

Dan vraagt hij of ik klaar ben om naar de voorbereiding van de operatiekamer te gaan. Ben ik klaar? Ik weet het niet. Ik pers een glimlach op mijn gezicht terwijl tranen over mijn wangen stromen. Nog steeds sta ik achter mijn beslissing en dat moet ik ook duidelijk uitspreken naar de verpleging. Maar het valt me toch zwaar deze beslissing te moeten nemen. Liever had ik geen keizersnee nodig gehad, liever had ik een ander bevallingsverhaal. Zo eentje uit een boekje. Maar JA, ik ben zo klaar als dat ik kan zijn. De verpleger rijdt met mijn bed de kamer uit. Waar ik straks terug zal komen met baby.

7.45 uur: naar de operatiekamer

De voorbereidingsruimte van de operatiekamer is aan de overkant van de gang. We zijn er binnen een paar minuten. Remco krijgt een steriel pak aan. Daarna word ik de voorbereidingsruimte ingereden en loopt Remco met me mee. Fijn dat ze mijn wensen zo duidelijk respecteren, namelijk niet gescheiden worden van Remco. Mijn steun. Het lijkt simpel, maar het is oh zo belangrijk voor mij dat ik hem steeds naast me heb.

In de voorbereidingsruimte liggen overal mensen. Dat had ik niet verwacht. Het is er druk, maar er heerst wel rust. We kunnen elkaar allemaal zien. Ik zie een oudere vrouw aan een zuurstofmasker. En een oudere man die iets aan zijn been lijkt te hebben. Ik realiseer me dat ik de “leukste” operatie van iedereen heb. Daarvan krijg ik spontaan een glimlach op mijn gezicht.

Dat verdomde infuus moet nog geprikt worden. Deze verpleegster heeft het duidelijk vaker gedaan, want het is gepiept voor ik het door heb. We kletsen wat. Ze vertelt me haar bevallingsverhaal en dat ze recentelijk ook een keizersnede heeft gehad. Zoals ik de afgelopen weken iedereen vroeg, vraag ik ook aan haar hoe ze erop terug kijkt. De keizersnede vond ze meevallen, het herstel vond ze wel pittig. Aan die bemoediging heb ik genoeg. Vandaag gaat om de keizersnee, de rest komt daarna wel.

Mijn vaste verpleger babbelt gezellig verder met me. Hij zal foto’s maken met mijn telefoon. Voor de zekerheid geef ik hem de toegangscode, zodat hij zeker bij de camera functie kan. Hij neemt wat selfies. “Leuk voor later”, grapt hij. Net voordat ik naar de operatiekamer word gereden, kruizen de blik van de oudere man en van mij elkaar. Hij glimlacht. Ook hij begrijpt wat voor operatie ik ga hebben. De verpleging wenst me veel geluk. Ik voel me opeens heel trots.

8.00 uur: in de operatiekamer

In de operatiekamer is het verrassend druk. En de kamer is klein. Veel kleiner dan ik had gedacht. De sfeer zou je haast gezellig kunnen noemen. Iedereen is opgewekt en vriendelijk. En rustig. Er heerst een fijne rustgevende sfeer. Een gentle sectio sfeer denk ik. De anesthesist stelt zichzelf voor. Ze vraagt hoe het met me gaat. De zenuwen gieren door mijn lijf. De gynaecoloog die de keizersnede gaat uitvoeren stelt zichzelf ook voor. Een vriendelijke vrouw die één en al rust uitstraalt. Dat kan ik ook wel wat gebruiken, rust.

Het is tijd voor de laatste stap waar ik tegenop zie: de ruggenprik. De anesthesist vraagt me rechtop te gaan zitten en mijn rug goed bol te maken. Zodra ik ga zitten, nemen de zenuwen mijn lichaam compleet over. Mijn hele lijf trilt als een rietje en ik krijg het trillen niet onder controle. Ik adem in en weer uit. Maar het helpt niet. “Zo, hij zit. Al klaar” zegt ze. Huh? Ik heb niks gevoeld! Echt helemaal niks!

Mijn benen worden warm, precies zoals ze hebben uitgelegd. Ze helpen me op de operatietafel.Daar lig ik dan, helemaal klaar voor de keizersnede.

Remco zit aan de ene kant van mijn hoofdeind, nog steeds met zijn hand op mijn hoofd. De anesthesist zit aan de andere kant en praat met me over vanalles en nog wat. Voordat ik het weet hangt er al een blauw scherm voor me. Ik voel ‘wat’ bij mijn buik. Ze zijn begonnen aan de keizersnede en ik heb het niet eens echt door. Dat komt door het goede werk van de anesthesist, want ze is een geweldige afleiding en baken van rust voor me.

Tijd lijkt geen begrip te zijn in deze operatiekamer. Het lijkt lang te duren en de tijd vliegt tegelijkertijd voorbij. Dan merkt Remco op dat het niet lang meer zal duren voor de baby geboren wordt. Hij hoort namelijk het wegzuigen van het vruchtwater. Ondanks dat ik verdoofd ben, voel ik vanalles. Ik voel iemand best wel hard op mijn buik drukken ten hoogte van mijn maag. Dat is niet fijn. En ik voel sjorren aan mijn buik. Dat is gek. Alsof de anesthesist aan mij kan lezen dat ik me bewuster word van de keizersnede en nog niet weet of ik dat wel wil, begint ze weer aan een volgend gespreksonderwerp. Ik focus me weer op haar.

8.39 uur: Sem wordt geboren

“Hier komt de baby, laat het luik maar zakken”, zegt de gynaecoloog rustig. “Hier komt ‘ie schat!” zegt Remco enthousiast. Dit is het moment! De anesthesist tilt mijn hoofd een beetje op. En daar zie ik door het plastic luikje onze baby geboren worden! WAUW! Ik zie hem en ik herhaal steeds hardop “please huil, please huil, please huil” en al snel klinkt er gehuil. Het mooiste geluid op de wereld! Het geluid dat ik bij mijn vorige bevalling gemist heb en pas later kwam. Het geluid van ademhalen. Ik bekijk de baby en het valt me op. “Wat is hij klein!” Ze hadden hem best groot ingeschat, maar hij is veel kleiner. Hij is hoe dan ook perfect.

De gynaecoloog houdt de baby tegen het plastic bij het luikje. Van tevoren leek me dit heel naar en klinisch, met dat plastic ertussen. Maar het interesseert me niets, ik wil mijn baby zien, voelen, ruiken. Desnoods nog even met plastic ertussen. Ik voel de warmte van het gezichtje terwijl ik mijn gezicht via het plastic tegen hem aan druk. Gevoelens van geluk en blijdschap overspoelen me.

Enkele minuten wordt de baby op de nakijktafel links van me nagekeken door een kinderarts. Gelukkig kan ik hem de hele tijd zien. “Hoe heet de baby?” wordt er gevraagd. Remco en ik kijken elkaar trots aan en Remco spreekt de naam uit “Sem”. Remco mag de navelstreng nog een stukje doorknippen. Daarna krijgt hij Sem in doeken in zijn armen gelegd. Om hem vervolgens zo snel mogelijk bij mij te leggen in de buideltop.

Favoriete moment van het bevallingsverhaal | 8.44 uur: Sem ligt bij mij

Daar ligt hij dan bij me, onze mooie Sem. Ik praat zachtjes tegen Sem en hij stopt met huilen. Dit moment, met Sem bij me, zijn warmte tegen mijn lichaam, zijn speciale geur, dit moment was negen maanden wachten waard. Dit moment was de beslissing voor een keizersnede in plaats van een vaginale bevalling waard. Precies dit moment met Remco aan mijn zijde zal ik me met liefde en plezier voor altijd herinneren in mijn bevallingsverhaal.

Alles hierna gaat als een waas aan me voorbij. Ik hou Sem vast en merk dat ik op een gegeven moment ontzettend misselijk word. De anesthesist geeft me via het infuus iets en het gevoel trekt gelukkig snel weg. Of ik Sem anders even aan hen wil geven? Nee, die blijft bij mij.

Geen idee hoe laat …

Daarna, in de uitslaapkamer komen verplegers controles bij me doen. Iedereen feliciteert me en ik voel alleen maar liefde en blijdschap. Ook hier liggen andere mensen die uit een operatie komen. Maar ik zie ze niet, ik heb alleen maar oog voor Sem. Net als Remco. Ik ben vanuit de operatietafel regelrecht de roze wolk op gegaan. Ze helpen me met Sem proberen aan te leggen. Sem hapt niet goed aan. Maar dat maakt niet uit. Iedereen is super relaxt en daardoor maak ik me ook niet druk. Ik voel vertrouwen, voeden komt wel. (En dat blijkt later ook zo.) Zodra mijn controles allemaal goed zijn, word ik teruggereden naar mijn kamer op de kraamafdeling. Met baby.

In de uren die volgen merk ik dat de pijn van de keizersnede wel heftig is. De eerste dag krijg ik meerdere keren morfine, omdat ik de pijn anders niet trek. Ook krijg ik andere pijnstillers. Het infuus en de katheter moeten blijven zitten totdat ik de volgende ochtend zelf kan douchen. Daar maakte ik me vooraf druk om. Want ik wilde het zo snel mogelijk allemaal weg hebben. Maar nu, nu vind ik alles prima. Ik lig hier perfect met Sem op mijn borst bij me. Ze hadden nog honderd infusen bij mogen prikken, ik zweef van geluk. Dit is iets waar ik negen maanden lang naar uit keek en de vorige bevalling zo erg heb gemist. Nu pas begrijp ik dat mensen de dag van de bevalling als één van de mooiste dagen in hun leven kunnen noemen. Want dat is deze dag voor mij ook!

Bevallingsverhaal: een fantastische ervaring met een keizersnede

Nu, vier maanden later, denk ik nog steeds zo positief over mijn bevallingsverhaal. De aanloop naar de keizersnede toe voelt nog steeds spannend als ik er aan terug denk. Het is ook gewoon heel gek en onwerkelijk om op een gepland tijdstip je baby te krijgen. En ik vond de verantwoordelijkheid voor de beslissing voor een keizersnede zwaar. Want daarmee voelde ik me ook verantwoordelijk voor de gevolgen, ook als die minder goed zouden zijn. Gelukkig is alles goed verlopen. De eerste kennismaking, het eerste aanzicht, de geur van Sem, alles herinner ik me nog haarscherp en ik voel nog steeds een stroom van blijdschap en geluk bij die herinneringen.

Het was bijna een bevallingsverhaal en een keizersnede ‘uit het boekje’. De oplettende lezer zal zien dat er een dik half uur zat tussen de start van de operatie en de geboorte van Sem. Dat is voor een keizersnede best lang. En dit komt doordat Sem behoorlijk hoog zat en een beetje vast bleek te zitten. Het leek alsof hij er eigenlijk nog niet uit wilde. Toch heeft hij een geweldige start gehad en doet hij het nog steeds super goed.

Dit bevallingsverhaal is zeker ook zo positief geworden door de liefdevolle begeleiding en steun van alle verpleging en artsen van het ETZ ziekenhuis. Er is continu rekening gehouden met mijn bevalplan. En iedereen had echt oog voor de situatie. Ze waren niet alleen bezig met een medische operatie, ze hadden ook echte aandacht voor mij. Zo zag de kinderarts bijvoorbeeld hoe smachtend ik naar Sem keek om hem bij me te kunnen hebben. Daarom besloot hij ter plekke nadat de apgar score van Sem goed was dat hij sommige andere testen later nog zou doen, zodat Sem zo snel mogelijk bij mij kon liggen.

Ik weet dat er veel minder positieve bevallingsverhalen zijn. Die ken ik helaas ook, want mijn eerste bevalling was minder uit het boekje. Dat is een bevallingsverhaal voor een andere keer. Door deze positieve ervaring met je te delen hoop ik je een stukje vertrouwen te kunnen geven in dat een keizersnede echt een fantastische ervaring kan zijn.

Hoe kijk jij terug op jouw bevallingsverhaal?