De baby trappelt vrolijk rond in mijn buik as we speak. Dat betekent dat het derde trimester nog niet helemaal voorbij is. Mijn kleintje moet nog wel een maand of zo blijven zitten. En toch heb ik besloten al een terugblik op het derde trimester te schrijven, tot zover dus. Om de hele praktische reden dat ik er na de bevalling vast niet aan toe kom. En met mijn zwangerschapsbrein en een kersverse baby in mijn armen kleuren de herinneringen vaak ook weer anders. Daarom neem ik je na mijn verhaal over het eerste trimester en het tweede trimester nu mee in het derde trimester van deze zwangerschap, tot aan mijn zwangerschapsverlof.
Zwanger van mijn derde: het derde trimester tot aan mijn verlof
Zoals ik in mijn ervaringen van het tweede trimester al met je deelde, voelde ik me rond 27 – 28 weken zwangerschap enorm goed. Ik had een goede balans met privé, werk, sociaal leven te pakken en kon bij drukkere momenten ook goed compenseren met rustigere momenten. Ik voelde me echt goed en ging shiny het laatste trimester tegemoet. Maar zoals toch wel algemeen bekend is, wordt een zwangerschap richting het einde toch ook wel steeds zwaarder. Zo ook deze keer.
Gelukkig had ik met Saartje, een vriendin en soort van vaste fotograaf voor ons gezin, al een vroege zwangerschapsshoot gepland. Mijn buik was toch al goed zichtbaar en nu was ik nog meer mobiel. Oh, wat zijn de foto’s weer mooi geworden! Je wilt niet weten wat eraan vooraf ging. Stel je voor, een zwangere vrouw bomvol gierende hormonen die kort voor vertrek naar de shoot ontdekt dat de meeste kleding voor de shoot nog in de was zit…. Maar het is goed gekomen!
Zo ook met de babymoon. Bij de andere zwangerschappen gingen Remco en ik in mijn zwangerschapsverlof nog een laatste keer ertussenuit. Deze keer besloten we dat te vervroegen en dat was maar goed ook. Want nu was ik nog mobieler om leuke dingen te doen. We kozen voor een huisje in Zeeland met een tropisch zwemparadijs op het park. Een perfecte getaway voor ons!
Een verrassende groei echo
Tot nu toe waren alle controles steeds goed. Prima. Geen opmerkingen. Alles duidelijk. En ja, onze derde baby is steeds wat aan de grote kant gemeten. Dat verbaasde ons niet; wij maken grote baby’s. Met 31 weken kwam de groei echo. Alles verliep zo vlot. De afspraak was in de ochtend en kwam lastig uit met Mats naar school brengen. Dus zonder enige twijfel besloot ik deze keer alleen te gaan en Remco kon Mats naar school brengen. Remco had immers al alle andere echo’s meegemaakt en dit was gewoon een controle. Toch?
Monique, na de vorige zwangerschappen en ook bij deze inmiddels een vast vriendelijk gezicht voor mij, maakte de groei echo. En wat bleek… De baby was groot. Heel groot. En er was teveel vruchtwater. Sh*t. Ik ga slecht op onzekerheid en uitgerekend nu zat ik daar dus alleen in die afspraak. Bovendien had ik al bijna twee weken last van een bepaalde pijn in mijn buik, waar nu veel vruchtwater bleek te zitten. Daar maakte ik me opeens meer zorgen om. Ondanks dat een echoscopiste niet voor medische conclusies is, wilde ik wel weten waar we het dan over hebben. Hoe veel “te groot en te veel”? en wat zijn dan scenario’s? Ze vertelde het een en ander en over het protocol dat nu zou volgen. Ondertussen stroomden de tranen over mijn wangen. Ik had dit zó niet zien aankomen. En bovendien is het enige dat je wil horen “alles is goed”…
Het protocol: verdere onderzoeken en gesprekken
Ik vind het goed dat er bij afwijkende onderzoeken meteen een protocol ligt om verder mee te gaan. Dat gaf mij ook meteen houvast. Ik ben ook ontzettend blij met de goede zorgen van mijn team van verloskundigen. Zij kennen me inmiddels na al die jaren best goed. En ze merkten goed op dat gevoelens van zorgen en paniek, die ik deze zwangerschap voor het eerst zo op afstand had kunnen houden, nu toch wel flink omhoog kwamen. Diezelfde middag had ik contact over de vervolg onderzoeken en -stappen. En de dagen erna bleef er goed telefonisch contact om de andere onderzoeken heen. Dat heb ik als heel erg steunend ervaren.
Er zijn verschillende oorzaken die men wilde onderzoeken, vooral om ze uit te sluiten. Bijvoorbeeld zwangerschapssuiker. Nog geen drie weken daarvoor had ik de glucose test (bekend als de suikertest voor zwangeren) gedaan. De resultaten waren helemaal perfect. Dus de kans dat ik dan opeens in de twee weken erna toch suikerziekte zou hebben ontwikkeld dat direct leidde tot opeens een veel grotere baby was nihil. Die oorzaak kon worden uitgesloten.
Een andere oorzaak voor een grote baby en/of veel vruchtwater kon een infectieziekte zijn. Zoals de vijfde of zesde ziekte. Ik was niet ziek geweest vooraf en voor zover ik wist ook niemand in mijn directe omgeving. Door bloed te prikken kon dit worden onderzocht. Twee buisjes bloed en een dag later wist ik al dat dit gelukkig ook niet aan de orde was.
Dan zou de ontwikkeling van de baby nog een oorzaak kunnen geven voor veel vruchtwater. Bijvoorbeeld als de baby niet goed kan slikken of plassen of zo. De 20 weken echo was helemaal goed geweest. Dus het zou vreemd zijn als er dan nu toch een afwijking gevonden werd. Maar tegelijkertijd zijn de onderzoeken nooit 100% doorslaggevend. Ik kreeg een GUO, dat is een specialistischere echo dan de SEO (20 weken echo). Dit kon gelukkig wel gewoon in het ziekenhuis in Tilburg waar ik bekend ben. Dit vond ik heel spannend. Onze baby werd van top tot teen door een gynaecoloog bekeken, gemeten en onderzocht. Het totale onderzoek duurde bijna een uur. Gelukkig vertelde ze steeds direct wat ze zag. En ze zag alleen maar goede dingen. De baby was nog steeds helemaal perfect. Vooral om deze uitkomst deed ik toch wel een vreugdedansje!
De baby is gewoon groot
De baby was dus gewoon groot. Inmiddels had ik ook geleerd dat hoe vaker je zwanger bent, des te groter de baby vaak is. En hoe ouder je als moeder bent, des te groter is de kans op een grote baby. En wij hebben al een geschiedenis van kanjers. Dus eigenlijk zou het gek zijn als deze baby niet ook een kanjer zou zijn.
Maar hoe dan verder? De baby was een beetje anders gaan liggen, waardoor het vruchtwater meer gelijk werd verspreid. Dat was gunstig in verband met minder druk op mijn buik. Aangezien ik ook bij deze zwangerschap voor een keizersnede heb gekozen, heb ik verzocht om eerder vanuit de lieve verloskundigen overgedragen te worden naar een gynaecoloog voor verdere begeleiding. En daar kon ik dan ook mee bespreken hoe de begeleiding er verder uit zou zien qua extra controles. Want ondertussen had ik zo nu en dan extra controles en kreeg ik verschillende signalen. “De baby zal wel eerder gehaald worden als ik het zo zie” tot “nee hoor, we wachten zo lang mogelijk tot de 40 weken voor de beste start van de baby.” En alles daar tussenin. Natuurlijk begrijp ik dat iedereen (ook professionals) dit vanuit eigen ervaring en kennis met me deelden, maar ik werd vrij onzeker en onrustig van het idee dat de baby eerder zou moeten komen. Ik wilde vooral alles op alles zetten voor de best mogelijke start voor de baby en ik zou daar alles voor doen of laten.
Bij dat eerste gesprek na de overdracht trof ik dokter Sprenkels en wat een fijn gesprek was dat! Een deskundige en tegelijkertijd prettig nuchtere en pragmatische gynaecoloog die de tijd nam voor al mijn vragen. En daarmee in één consult al mijn zorgen die ik nog had weg kon nemen. Oké, de baby is gewoon groot. En nee, geen extra controles nodig, maar vooral genieten en ontspannen. In voorbereiding op de keizersnede had ik nog wat vragen waar ook nog ruimte voor was. En zelfs de datum voor de keizersnede mocht al gepland worden! Doorgaans doet men dat bij 36 weken, maar ik vond het met alles bij elkaar erg fijn om nu één aanspreekpunt te hebben met één duidelijke visie. Onze baby hoeft er niet eerder uit, lekker laten zitten. Tenzij hij besluit zelf eerder te komen, dan mag het 😉
Zwangerschapsverlof is begonnen!
En toen viel er een rust over me heen. Ik weet waar ik naar toe kan leven. Op mijn werk had ik alles af kunnen ronden dat ik wilde afronden voor mijn verlof. En een fijne laatste dag met mijn collega’s gehad. Nu mijn zwangerschapsverlof is begonnen, kan ik een hoop los laten. Allereerst mijn werk natuurlijk. Zowel van mijn werk in loondienst als mijn werk als zelfstandige heb ik nu verlof genomen. Ook als zelfstandige krijg ik een zwangerschapsuitkering. Daar ben ik heel blij mee, want zo is het financiële stuk voor mij goed geregeld en kan ik me dus echt overgeven aan mijn zwangerschapsverlof, ontspannen, niets doen, lanterfanten en zo.
Mijn lieve vriendinnetjes hebben me verrast met een onwijs leuke babyshower. Die zag ik totaal niet aankomen. We deden samen een les zwangerschapsyoga. Nu verwacht ik mijn derde kindje en ik heb in het verleden heel veel aan yoga gedaan, maar ik had dus tot dat moment nog nooit zwangerschapsyoga gedaan. Ik vond het extra leuk om het nu toch eens te ervaren en te genieten van de ontspanning samen met mijn vriendinnen. Er was ook aandacht voor een cirkel of motherhood met kaarten met affirmaties, wat ik ook erg mooi vond. Daarna hebben we nog gezellig nagekletst met lekkers erbij. En ben ik enorm verwend met de leukste kadootjes voor deze baby. Echt een top babyshower, zo leuk en zo verrast! Ik geniet er nog van na!
En ondertussen kijk ik dus uit naar de d-day. En werk ik aan mijn to do lijstje met punten zoals de babykleertjes wassen en de kolf steriliseren en zo. Het moet allemaal gebeuren. Ik voel een nesteldrang om alles tot in de puntjes in orde te hebben, tegelijkertijd voel ik de behoefte aan rust en dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Die lat die ik ooit had, ik ben zó blij dat ik die niet meer steeds zo hoog leg voor mezelf. En dankbaar voor de liefste man die me daar natuurlijk ook bij helpt.
De zeldzame dagen dat ik alleen thuis ben, met de kinderen op school en op de opvang en Remco aan het werk hou ik echt voor mezelf en doe ik lekker niks. En op de andere dagen maak ik het nestje voor ons gezin van vijf verder in orde. Ik kijk er heel erg naar uit om ons derde zoontje te ontmoeten. En ondertussen geniet ik in dit derde trimester maximaal van dat bijzondere getrappel in mijn buik.
