Bijna 26 weken zwanger, eigenaar van een mamablog en ik heb hier nog geen letter over mijn zwangerschap geschreven. Terwijl ik mijn ervaring en verhalen met je delen juist zo fijn vind. Ik zou willen zeggen dat ik nog niet eerder aan een blog toegekomen was, doordat ik zo intens geniet van de zwangerschap en druk ben met alleen maar leuke dingen. Dat is helaas niet helemaal waar. Ik zat tegen een burn-out aan, ontdekte vervolgens vol blijdschap de zwangerschap en sindsdien is het een bumby road, zal ik maar zeggen. Eindelijk voel ik nu de ruimte en energie om te delen hoe de eerste twee trimesters van deze bijzondere zwangerschap zijn verlopen. Te beginnen met het eerste trimester van deze zwangerschap.
Zwanger van mijn derde kindje
Een derde kindje, een groot gezin; dat is een grote wens van ons die in vervulling gaat. Op een natuurlijke manier zwanger worden leek voor ons niet vanzelfsprekend en nu mogen we een derde kindje verwelkomen. Dat maakt me intens blij, gelukkig, happy, gezegend, verheugd… Zijn er nog andere positieve woorden die het kunnen beschrijven?
Deze zwangerschap ervaar ik heel anders dan die van Mats en Sem, die ook weer onderling veel verschilden van elkaar. De omstandigheden zijn steeds sterk verschillend geweest. Tijdens de zwangerschap van Mats was ik erg gespannen vanwege een zwangerschapsverlies, jaren van onzekerheid of ik ooit moeder mocht worden, ziekenhuisbezoeken en ander persoonlijk verdriet dat eraan vooraf ging. De zwangerschap van Sem is tijdens de gekke C tijd ontstaan. Ik had toen regelmatige angstige gedachten en gevoelens tijdens de zwangerschap waar ik eerder al eens over vertelde. En nu, nu zat ik tegen een burn-out aan (waar ik je in andere blogs nog uitgebreid in mee ga nemen, want wat een proces is dat!) en voelde de zwangerschap als een enorme oppepper in positiviteit en tegelijkertijd als een soort valse start. Want ik was alles behalve uitgerust of fit en inmiddels weet ik dat een zwangerschap veel van mijn lichaam vraagt. Maar zelfs onder deze omstandigheden lukt het gelukkig om te genieten van het bijzondere van een zwangerschap.
De zwangerschap ontdekt
Door een combinatie van heftige life events en de karaktertrek om toch maar door te blijven gaan, merkte ik in het voorjaar van dit jaar dat ik niet meer kon. Thuis kon ik niet anders dan alles aan Remco overlaten, de kinderen, het huishouden, de verbouwing. En op werk moest ik me ziekmelden. Er startte een periode van ontstressen, ontspannen en opladen. In die periode ontdekte ik ook deze zwangerschap.
Ik deed er alles aan om me meer uitgerust en meer energiek te worden, maar ik bleef moe. Mijn menstruatie bleef lang uit, maar dat is voor mij niet ongewoon met een onregelmatige cyclus. En dat hoor je ook wel vaker bij stressklachten. Ik was met mijn gezin een weekendje weg geweest naar een heerlijk wellness huisje, waar ik echt kon ontspannen. En nog was ik meer moe dan voorheen. En ik werd misselijk. Van die vlagen waarbij ik het gevoel had te moeten kokhalsen. Huh, maar dat hoort toch niet bij een burn-out?
Terug van dat weekendje weg durfde ik geen zwangerschapstest te doen. Ik was ergens bang dat ik vervroegd in de overgang raakte. Want de klachten die ik had, pasten daar ook wel een beetje bij. We stonden wel erg open voor nog een zwangerschap, (ik bedoel, ik weet ook wel dat de kans er was; ik weet hoe baby’s gemaakt worden 😉 ), en ik droomde nog steeds van een groot gezin, maar ik vond het te bizar als het uitgerekend nu zomaar opeens zo zou zijn. En ik was bang wat de teleurstelling van een negatieve zwangerschapstest teweeg zou brengen. Remco zei echter “doe nou maar gewoon de test, het is wat het is en dan weten we het in ieder geval.” Lekker nuchter, precies wat ik nodig had. Nog één test lag er in de lade.
Hoe werkt zo’n test ook alweer?
Ik zie mezelf nog zitten in de badkamer, op de grond voor de badkuip terwijl de test op de rand lag. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de ClearBlue test stopte met knipperen. Ondertussen sloot ik mijn ogen en probeerde ik te focussen op mijn ademhaling. Vier tellen in, acht tellen uit. Even spieken. Het knippert nog. Vier tellen in, acht tellen uit. Weer spieken. Er staat “zwanger”! Maar hij knippert nog. Komt er dadelijk nog niet “niet” voor te staan? Shit, hoe werkt zo’n test ook alweer. Of is de test over de datum? Vier tellen in, fuck it, ik blijf kijken… Hij is gestopt met knipperen. “+ 3 weken”. Er staat “zwanger, + 3 weken”…. Holy shit!
Ik loop de badkamer uit, naar Remco toe. “En?” vraagt hij? Ik val hem in zijn armen. Oh my, ik ben gewoon weer zwanger!! Blijdschap en ongeloof, dat zijn de twee woorden die mijn gevoel op dat moment het beste verwoordden. En dan in het extreme. De rest van de dag loop ik met mijn hoofd in de wolken en met een inieminie kleine baby in mijn buik.
Het eerste trimester
Op het moment dat ik de zwangerschap ontdekte, was ik volgens onze berekening zo’n 8 weken zwanger. Mooi, die eerste prille weken met onzekerheid was ik in een oogwenk al voorbij. Ik kon meteen een afspraak maken voor een intake bij de verloskundige en een eerste echo. Binnen Tilburg zijn de verloskundige praktijken samen met de ziekenhuizen gecentraliseerd in FAM geboortezorg en ik heb er hele fijne ervaringen mee. Ik keek er naar uit om mijn verloskundigen weer te mogen ontmoeten.
Ondanks dat ik door de eerdere zwangerschappen goed weet hoe de stappen in de begeleiding eruit zien, vond ik de eerste echo’s wel weer heel spannend. Behalve de bekende zwangerschapskwalen (geen -tjes, want ze waren gewoon real!) kun je toch niet zelf zien of voelen of de zwangerschap goed verloopt. De nacht voor de eerste echo kon ik nauwelijks slapen, zo zenuwachtig was ik. Gek genoeg liep ik samen met Remco de spreekkamer binnen en werd ik opeens helemaal zen. Alsof ik toch ergens voelde dat het wel goed zat. Toen ik op de bank lag en de echoscopiste de kleine baby in beeld bracht, voelde het als een fijne bevestiging wat ik dan toch van binnen al dacht te weten of in ieder geval hoopte. Nu was het echt!
De termijnecho, al bijna een week verder!
Ook de termijnecho leverde vooraf weer een onrustige nacht op. Toch wel weer spannend of alles nog steeds goed was. Ik weet dat je van de baby op zo’n termijn van 10-11 weken officieel echt niets kunt voelen. Toch meende ik leven of energie of zo in mijn onderbuik te voelen. Er was in ieder geval iets in mijn onderbuik dat er eerst niet was. Wellicht dan de vlinders van verliefdheid op de kleine baby. Ik vond het gevoel in ieder geval een prettige gedachte die me vertelde dat de baby daar aan het groeien was.
Deze keer was de echoscopiste het voor ons bekende gezicht. Ongetwijfeld zullen alle echoscopisten en verloskundigen het beste met je voor hebben, een bekend gezicht vind ik toch wel extra fijn. De termijnecho zag er gelukkig ook helemaal goed uit. En de uitgerekende datum werd zelfs een flink aantal dagen naar voren gehaald. Zo kwam ik het eerste trimester wel extra vlot door!
De zwangerschapskwaaltjes in het eerste trimester
Zoals ik al zei, de zwangerschapskwalen waren weer echt aanwezig. Moe, moe, misselijk, hongerig, moe, rare dromen, stemmingswisselingen. En had ik al gezegd dat ik ontzettend moe was? Nu was het in mijn situatie vrij lastig te ontrafelen waar de moeheid precies vandaan kwam, maar door de zwangerschap werd het zeker wel erger.
En dan mijn buik. Tja, na twee voldragen zwangerschappen waar behoorlijk veel kilo’s vrij rap aankwamen en nooit helemaal meer verdwenen, kwamen de kilo’s ook in dit eerste trimester vrij snel zichtbaar aan. Ik had met 11 weken al een echte zwangerschapsbuik. En weet je, ik vond het helemaal prima. Bij de vorige zwangerschappen verborg ik mijn buik in het begin, omdat ik me toch wel dik voelde. En technisch gezien is het ook niet de baby die die eerste bolling veroorzaakte, maar de groei van de baby onder de darmen. Maar nu was ik meteen super trots op mijn buik. En ik genoot meteen weer van die heerlijke zwangerschapsbroeken die lekker mee stretchen.
Ik was vergeten hoeveel dingen je als zwangere niet mag of beter niet kunt eten. En het lijkt wel of de lijst met “niet doen” steeds langer wordt. Bij Mats at ik vrijwel wekelijks verse haring en nu – vier jaar verder – is dat not done, heb ik begrepen. Natuurlijk heb ik het er voor over om negen maanden mijn voeding goed aan te passen. Better safe than sorry. Maar ondertussen maak ik al wel een verlanglijstje met wat ik straks na de bevalling weer heel graag wil eten. Gerookte zalm, sushi, een zacht gekookt eitje, mmmm!
De zwangerschapsaankondiging
Een van de allerleukste momenten uit het eerste trimester vond ik de zwangerschapsaankondiging. Mensen die dicht bij ons staan, wisten wel van onze wens van een groot gezin. Maar evengoed wisten zij ook dat ik niet bepaald in mijn knollentuin zat. En zo zorgde deze zwangerschap voor veel verrassende reacties. Mats vindt het erg leuk dat er een baby bij mama in de buik zit. Sem is nog te jong om het te beseffen, maar deed met de shoot voor de officiële zwangerschapsaankondiging gewoon gezellig en vrolijk mee.
En zo ging het eerste trimester voorbij! Hier lees je hoe het tweede trimester verliep.
