Druk kind? Hij is gewoon heel enthousiast! Waarom ik liever positief gedrag benoem

“Roept hij altijd zo veel?” Het moment waarop een vreemde mij deze vraag stelde staat me nog bij alsof het gisteren was. Zoveel indruk heeft het op mij gemaakt en het zette me aan het denken. Niet zozeer de vraag zelf, maar vooral de toon erbij en daarmee de negatieve boodschap. Overduidelijk was het een afkeurende toon. De persoon volgde mijn zoontje al even met zijn ogen en vond duidelijk dat mijn zoontje druk was. Te druk. En dat raakte me enorm. Op het moment zelf overviel het me en stamelde ik een antwoord zoals “valt wel mee”. Maar in de auto terug naar huis kwam ik pas bij mijn gevoel hierover. Ik was beledigd en boos. Hoezo vond deze persoon mijn kind te druk? Ik zag alleen positief gedrag.

Druk kind? Hij is gewoon heel enthousiast!

Remco en ik waren met ons oudste zoontje op een kinderverjaardag. Mats was op dat moment net één jaar oud en het feestvarken werd vier. Je kunt je voorstellen dat het huis vol met jonge kinderen een lekker gezelllige boel was. Mats scharrelde rond de salontafel en kraaide enthousiast. Er stond lekkers op tafel. Dat wilde hij steeds pakken, maar daar moesten we mee oppassen vanwege zijn voedselallergie. Dus soms moest ik iets bij hem weg pakken, wat hij natuurlijk niet leuk vond en dat liet hij merken. Verder was hij erg enthousiast over al het speelgoed in de kamer. Hij kraaide het uit van plezier.

Eigenlijk was het gewoon super gezellig op de verjaardag. Totdat dus die afkeurende vraag kwam. Ik werd er echt door overrompeld. Dit is niet de enige opmerking die ik wel eens gekregen heb. Zo zei iemand bijvoorbeeld een keer quasi terloops “Het is best wel een gillerd hè?”. En het werd niet op zo’n manier gezegd dat het bij mij trots opriep over zijn stemvolume of zo. Het was niet zo dat deze persoon positief gedrag wilde benoemen.

Nu wordt denk ik iedere opmerking over je kind altijd wel met meer emotie ontvangen dan een opmerking over je kleding of je auto. Persoonlijker dan je kind kan het immers niet worden. Maar toch, ik vond deze opmerkingen eigenlijk best wel gek. Waarom zou je zo’n negatieve lading aan het gedrag van zo’n jong kind geven?

In de auto op de terugweg van die ene verjaardag bedacht ik allerlei antwoorden die ik had kunnen geven. Gevatte opmerkingen kwamen toen opeens wèl in me op. Ik voelde me alsof ik mijn zoontje en mezelf als mama moest verdedigen. Maar dat druisde dan ook weer tegen mijn gevoel in, want het ging nota bene om gedrag dat ikzelf helemaal niet afkeur. In mijn ogen had hij echt niets gedaan dat ik liever anders had gezien; ik zag alleen positief gedrag.

Ongetwijfeld heb ik een blinde vlek als het op mijn kinderen aan komt, maar ik ben niet blind. Ik zie heus ook wel dat mijn zoontje een hoog energie niveau heeft, een sterke wil en een goed stel stembanden. Misschien kan ik het wel extra goed handelen, omdat ik veel van mezelf herken. Maar heus, er zijn ook momenten dat ik behoefte aan een rol behang heb hoor. Het is en blijft een peuter en die hebben gewoon hun dingetjes in de peuterpubertijd. Dat hoort toch bij de ontwikkeling.

Waarom ik liever positief gedrag benoem

Als ik dan toch zou antwoorden op de vraag of hij altijd zo roept, dan zou ik willen zeggen: Ja, dat doet hij, ten minste als je het zo wilt noemen. Ik noem het liever kletsen, juichen of zoiets anders positiefs. En dat doet hij heel veel, want het is een extravert jongetje met enorm veel blijdschap en enthousiasme. Dat laat hij graag horen. Hij wil graag vertellen over wat hij doet en ziet. Hij lacht bijna altijd, schaterend en luid, en met zijn charmes windt hij iedereen om zijn kleine vingertje. Behalve die paar mensen die het druk of lawaaierig vinden dan.

Waar ik vooral voorstander van ben, is positief gedrag zien en benoemen. Dat zorgt voor zoveel meer positiviteit alom. Het kind ontvangt complimenten en voelt zich gewaardeerd voor de positieve eigenschappen zoals vrolijk, sociaal, passioneel en outgoing zijn. Ook zijn dit gewoon ontzettend mooie kwaliteiten voor de rest van zijn leven. En door het gedrag positief te benoemen, stimuleer je dat ook verder en zal je kind dit positief gedrag vaker laten zien.

Bovendien trek ik de minder makkelijke momenten beter door ze te zien als de andere kant van de medaille van het gedrag. De tropenjaren zijn al uitdagend genoeg, daar wil ik niet nog eens extra zwaar naar kijken. En de bril waarmee je ergens naar kijkt is mede bepalend voor hoe jijzelf de situatie ervaart. Dat geldt ook voor het bekijken en benoemen van het gedrag van je jonge kind. Het doordrammen komt voort uit een sterke wil en passie. Het ongeduld is een gevolg van veel enthousiasme. (Voor mij toevallig ook herkenbaar.) Al die positieve eigenschappen vind ik juist zo leuk aan mijn zoontje. De andere krijg je er dan automatisch bij kado. En wat ik al eerder zei, sommige dingen maken veel peuters nou eenmaal gewoon mee in hun ontwikkeling.

Er zo naar kijken lukt me echt niet iedere keer dat hij gillend op de grond ligt omdat hij zijn zin niet krijgt hoor. Maar het maakt het dus wel een stuk positiever voor iedereen.

Positieve aanmoediging

Terug naar de opmerkingen van anderen, wat zou ik daarmee willen? Daar trek ik me liever niets van aan. Er is geen noodzaak om te verdedigen wat al niet fout is om mee te beginnen. Dus als jij het mee zou maken, probeer het vooral langs je heen te laten gaan. Het belangrijkste vind ik hoe het met mijn zoontje gaat en dat hij door positieve aanmoediging fijn verder opgroeit als een lekker ondernemende en weliswaar luide peuter.

Heb jij wel eens te horen gekregen dat iemand je kind te druk vond? En benoem jij ook liever positief gedrag?